Με αύξηση 7% στις συντάξεις και με πληθωρισμό στο 12% μπορούν να ζήσουν οι συνταξιούχοι;

Το υπουργείο εργασίας ανακοίνωσε αύξηση 7% των συντάξεων που θα λάβει από το 2023 σχεδόν το σύνολο των συνταξιούχων. Το ποσό που θα ενσωματωθεί στις συντάξεις συγκεντρωτικά και κατά μέσο όρο θα είναι άλλη μια σύνταξη στο έτος. Παράλληλα θα δοθεί σε μερίδα συνταξιούχων ένα πρόσθετο επίδομα 250 ευρώ συν την αύξηση 7% και ένα μικρό ποσοστό θα δει την λεγόμενη 4η αύξηση του νόμου Βρούτση. Ο πινάκας που δημοσίευσε το υπουργείο για την αναλογία των συνταξιούχων που δικαιούνται τις αυξήσεις αυτές είναι ο παρακάτω.

Είναι ένα παράδοξο της ελληνικής πολιτικής και πολιτείας η αντιμετώπιση των συνταξιούχων διαχρονικά. Ενώ έχουν πληρώσει ως εργαζόμενοι και έχουν προσφέρει στην αλματώδη ανάπτυξη των τελευταίων ετών, τώρα καλούνται να ζήσουν στα όρια διαβίωσης και μάλιστα χωρίς να έχουν την δυνατότητα της πρόσθετης εργασίας (αν και βέβαια αρκετοί συνταξιούχοι δουλεύουν "μαύρα" ώστε να μπορούν να συμπληρώσουν το εισόδημα τους), προκειμένου να ανταπεξέλθουν στα πρόσθετα βάρη που τους φόρτωσε το ελληνικό δημόσιο τα τελευταία χρόνια, με τις περικοπές από την μια και τους φόρους από την άλλη.

Η εκάστοτε εξουσία μεταχειρίζεται τον άνθρωπο που συμπληρώνει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης ως απόμαχο της ζωής. Ως ένα βάρος για τα δημοσιονομικά του κράτους και το κυριότερο τους το δηλώνει κιόλας δια των πολιτικών εκφραστών των διαφόρων ιδεολογημάτων. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του τέως Πρωθυπουργού και πατέρα του τωρινού Πρωθυπουργού της Ελλάδας.

https://www.youtube.com/watch?v=lPYJUwFDUXY

Η διαχρονική αντιμετώπιση του συστήματος διοίκησης της χώρας ως προς τους συνταξιούχους είναι ότι δεν έχουν κανένα λόγο να ζουν. Είναι ήδη νεκροί που ως βάρος βουλιάζουν τον μηχανισμό, που μέχρι χθες συντηρούσαν και δημιουργούσαν γι' αυτόν. Όμως για εμάς οι ηλικιωμένοι είναι οι γονείς μας. Οι παππούδες μας. Είναι άνθρωποι, για εμάς που είμαστε κι εμείς άνθρωποι. Για το σύστημα είναι απλά νούμερα επιβάρυνσης.

Με την έλευση των μνημονίων στην χώρα έγινε ακόμη πιο ξεκάθαρο ότι οι ηλικιωμένοι θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα διαβίωσης. Απανωτές βάναυσες και αντισυνταγματικές περικοπές έχουν μειώσει τις αποδοχές και την ποιότητα ζωής τους. Αυτό ως αποτέλεσμα έχει και την μείωση του προσδόκιμου της ζωής τους λόγω της ανέχειας και κυρίως λόγω των ασθενειών που προξενούνται από την άσχημη ψυχολογία τους. Είναι νωπές οι μνήμες από τις καραντίνες του κορονοϊού που λόγω του φόβου αρκετοί έμειναν μόνοι χωρίς να δουν τα εγγόνια και τα παιδιά τους, τον πραγματικό σκοπό της ζωής τους, για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Τώρα έρχεται το σύστημα διοίκησης να τους επιστρέψει μέρος από αυτά που δεν έπρεπε ποτέ να τους έχει πάρει.

Μιλάμε για αυξήσεις 7%. Όμως το ερώτημα είναι το εξής: Πρόκειται για αύξηση ή για παυσίπονο; Διότι όταν υπάρχει ένας πληθωρισμός 12%, είναι τουλάχιστον γελοία μια αύξηση στο μέγεθος του 7%. Η φορολογία και οι αυξήσεις αγαθών είναι πολλαπλάσιες της αύξησης των συντάξεων. Πρόκειται λοιπόν για μια προσπάθεια της διοίκησης ώστε να μπερδέψει και όχι για να εξισορροπήσει, διότι η κάθε αύξηση της σύνταξης απορροφάται από τον πληθωρισμό μέσω της σκιώδους υποτίμησης της αγοραστικής δύναμης του νομίσματος. Με αλλά λόγια, ούτε χθες δεν έφτανε η σύνταξη ούτε και σήμερα και μαζί με το 7% δεν θα φτάνει ούτε στο μέλλον λόγω των αυξήσεων των προϊόντων.

Το πρόβλημα είναι το ίδιο το ασφαλιστικό σύστημα. Είναι λανθασμένη η θέαση που κοιτά το ίδιο το σύστημα διοίκησης τους ανθρώπους. Το μέλλον επιφυλάσσει εκπλήξεις για τους νέους (Νόμος Βρούτση υπ’ αριθμ. 4670/2020 - ΦΕΚ Α' 43/28.02.2020 δείτε εδώ) και τους γηραιούς που θα αντιμετωπίσουν αυτό το σύστημα ασφάλισης και συνταξιοδότησης. Η έκθεση που έχει συντάξει η επιτροπή Πισσαρίδη και για την οποία γίνονται προσπάθειες εφαρμογής από την πολιτική διοίκηση, κοιτάζει τα πράγματα με ένα καθαρά τεχνοκρατικό βλέμμα. Κάτι που σημαίνει ότι ο παράγοντας άνθρωπος θα αντιμετωπίσει πρόβλημα ώστε να ευημερήσουν τα νούμερα.

Αν τα χρήματα που αποκτά κάποιος του φτάνουν να ζει αξιοπρεπώς, είτε είναι εργαζόμενος είτε είναι συνταξιούχος, τότε δεν θα είχε κανείς κανένα πρόβλημα και φόρους να πληρώνει και ασφαλιστικές εισφορές, αλλά ίσως να μεριμνά και περαιτέρω για την σύνταξη του. Αν η σύνταξη και ο μισθός δεν φτάνει, τότε υπάρχει πρόβλημα και δεν είναι λύση οι αυξημένες εισφορές και οι παράλογα υψηλοί φόροι, ούτε οι ανεπαρκείς συντάξεις που κατά ένα σημαντικό μέρος εντείνουν το πρόβλημα παρασύροντας προς τα πάνω τον πληθωρισμό. Είναι από που κοιτά ο καθένας το θέμα. Ειδικά όταν έχει εξουσία, το δίλημμα είναι αν θέλει να λύσει το πρόβλημα ή να το εντείνει. Σε μια οικονομία αλληλεξάρτησης συμβαίνουν αυτά.

Όμως στο θέμα των συντάξεων είναι ανεπίτρεπτο να μην είναι επαρκές το ποσό που δίνεται για την αξιοπρεπή διαβίωση των γηραιών. Ένας άνθρωπος προχωρημένης ηλικίας που δεν έχει ικανότητα να εργαστεί, πως θα συμπληρώσει το εισόδημα του; Όταν χρειάζεται η μισή σύνταξη για τα φάρμακα που πρέπει να παίρνει για να αναπνέει και την άλλη μισή την δίνει για το ηλεκτρικό ρεύμα και τις ρήτρες αναπροσαρμογής, πως θα ζήσει; Τι θα φάει; Να πάει να ζητήσει από τα παιδιά του; Αφού και τα παιδιά του αυτό το ανάλγητο κράτος τα κατάντησε άνεργα και τα έστειλε στην ξενιτειά. Αφού και τα παιδιά του έχουν ανάγκη την σύνταξη του πατέρα για να ζήσουν.

Είναι ντροπή να επιτρέπουμε αυτήν την κατάσταση στην Ελλάδα. Είναι ντροπή να δίνεται δικαίωμα σε υπουργούς να πανηγυρίζουν για τις αυξήσεις που δίνουν στις συντάξεις όταν τις εξανεμίζουν μέσω έμμεσης υπερφορολόγησης. Είναι ντροπή να πανηγυρίζει το κομματικό σύστημα της Νέας Δημοκρατίας όταν θα παίρνει τα σπίτια των παιδιών των συνταξιούχων, που αυτοί δούλεψαν για να τους τα φτιάξουν και θα τα παραδίδει στα ξένα funds. Είναι ντροπή να χρωστάει μόνο το κυβερνών κόμμα 400 εκατομμύρια και οι αυξήσεις των συντάξεων θα κοστίσουν μόνο 600 με 800 εκατομμύρια ευρώ (δείτε εδώ το προσχέδιο προϋπολογισμού για το 2023).

Τα προηγούμενα χρόνια είχε υιοθετηθεί η αντίληψη ότι το κράτος δανειζόταν για να πληρώσει τις υψηλές συντάξεις. Πρέπει να ρωτηθεί το σύστημα διακυβέρνησης το γιατί έπρεπε να δανειστεί, ενώ η οικονομία έτρεχε με ρυθμούς ανάπτυξης άνω του 3%. Και φτάνουμε στο σήμερα. Να πρέπει να επωμίζεται η τωρινή γενιά που εργάζεται την πληρωμή των σημερινών συντάξεων μαζί με τους τόκους αυτών των δανείων. Τα χρήματα που πλήρωναν οι τότε εργαζόμενοι που έφερναν την ανάπτυξη τι έγιναν; Είχε δημιουργηθεί τότε αποθεματικό; Η απάντηση είναι απλή. Ναι. Oμως χρηματοδοτούσαν την τότε σαθρή ανάπτυξη. Τα έβαζαν σε ασφαληστ(ρ)ικά ταμεία που αγόραζαν δομημένα ομόλογα και μετοχές τραπεζών και που μετέπειτα μετατράπηκαν σε φαντάσματα. Τώρα με τις προτροπές της έκθεσης Πισσαρίδη ερχόμαστε ξανά για δεύτερη φορά να δημιουργήσουμε νέο κεφάλαιο συντάξεως, που θα παίζεται ξανά με τον ίδιο τρόπο στον οικονομικό τζόγο.

Σε ένα σωστό πολιτειακό σύστημα οι γηραιοί θα έπρεπε να έχουν ενεργή συμμέτοχη στην συλλογική διοίκηση. Και λόγω εμπειρίας αλλά και λόγω του χρόνου που μπορούν να αφιερώσουν για την συλλογικότητα. Δεν έχει κανένα νόημα να λαμβάνουν ένα χρηματικό ποσό και να τους αφήνουμε να δημιουργούν μια καθημερινότητα αναμονής του θανάτου με μια στάσιμη ρουτίνα καφενείο - σπίτι, σπίτι - καφενείο. Δεν έχει νόημα να τους κρεμάμε ως παλιά καπαρντίνα στην ντουλάπα ή σε ένα καλόγερο πίσω από την πόρτα. Πρέπει να έχουν δράση. Η εμπειρία τους είναι χρήσιμη και αναγκαία στην πολιτεία. Αφενός για να αποφεύγουν οι άπειροι και επιπόλαιοι νέοι τα λάθη και αφετέρου για να προσφέρουν τα δεδομένα που έχουν συγκεντρώσει βιωματικά από τον βίο τους ώστε κάθε νέα γενιά να έχει την εμπειρία της παλαιότερης, ξεκινώντας τον βίο της από ένα ανώτερο επίπεδο ανέλιξης.

Η Ελλήνων Συνέλευσις έχει την βούληση για την αξιοποίηση της κάθε γενιάς των γεραιών. Πρώτα απ΄ όλα πρέπει να μεριμνά το κράτος να ζουν ως άνθρωποι. Πρέπει να είναι ενεργά μέλη της πολιτείας που θα συνεχίζουν να προσφέρουν. Ίσως από διαφορετικά πόστα απ' ότι ένας νέος, αλλά πρέπει να το κάνουν ως πολίτες που έχουν πρωτοέρθει ως πρόγονοι του νέου πολίτη για τον νέο πολίτη.

Κάθε γηραιός οφείλει να μεταβιβάσει στους νέους όλη την γνώση και όλη την εμπειρία που απέκτησε στον βίο του. Οφείλει να διδάσκει στις νέες γενιές ώστε να μην απαιτηθεί ο ίδιος τεράστιος χρόνος εκπαίδευσης και ανέλιξης για τον νέο πολίτη. Οφείλει κάθε γηραιός να αφήσει ότι ορθό μπορεί να μείνει και να ωφελήσει την συλλογικότητα. Έτσι κάθε γηραιός θα διεκδικεί και θα δικαιούται τον σεβασμό των νέων. Τον σεβασμό αυτόν που με έντεχνο τρόπο πολεμήθηκε και χάθηκε από την σημερινή κατάσταση. Αν δεν ενεργοποιηθεί η γενιά των γεραιών, η επομένη γενιά δικαίως θα στερηθεί τον σεβασμό από την μεθεπομένη. Γιατί δεν θα έχει την σωστή βάση να κτίσει. Ήδη η νέα γενιά έχει χαθεί μέσα στην ανηθικότητα. Είναι η ώρα οι γηραιοί να επέμβουν και να δείξουν τον ορθό δρόμο της ηθικής και της σοφίας.

ΠΗΓΗ ΑΡΘΡΟΥ: https://www.esykpdkritis.com