Υδατοκαλλιέργειες | Μια διατροφή Φρανκενστάιν από τα εργαστήρια παραγωγής τροφής

Με αφορμή τις αρχαιρεσίες που έγιναν για την εκλογή του νέου διοικητικού συμβουλίου της ΕΛΟΠΥ (Ελληνική Οργάνωση Παραγώγων Υδατοκαλλιέργειας) στην Γενική Συνέλευση παρευρέθηκε και ο Υφ. Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κ. Σίμος Κεδίκογλου. Στην ομιλία του υπογράμμισε τις προοπτικές που παρουσιάζονται στον κλάδο με την αξιοποίηση των δυνατοτήτων του νέου αναπτυξιακού νόμου, καλώντας επί τις ουσίας τα μέλη της οργάνωσης να κάνουν χρήση τις δυνατότητες του νόμου.

Η υδατοκαλλιέργεια ως ιδέα βοηθήθηκε από την ανάπτυξη της τεχνογνωσίας τα τελευταία χρόνια και θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τους σκοπούς για τους οποίους δημιουργήθηκε, αν το θεσμικό πλαίσιο που περιλαμβάνει προς εκτέλεση τους κατά φύσιν κανόνες της δημιουργίας δεν ανεχόταν και δεν προωθούσε το παρά φύσιν προς όφελος εταιρικών σχηματισμών που ως σκοπό έχουν μόνον το υψηλό κέρδος και όχι το κοινωνικό όφελος. Βασικός στόχος της ανάπτυξης της υδατοκαλλιέργειας είναι η κάλυψη της αυξανόμενης παγκόσμιας ζήτησης αλιευμάτων που θεωρείται ότι δεν μπορεί να καλυφτεί από τα ελεύθερα αλιεύματα χωρίς να απειληθούν είδη ή να υπεραλιευτούν οι πληθυσμοί τους διαταράσσοντας την θαλάσσια ισορροπία.

Με την μέθοδο της υδατοκαλλιέργειας, λόγω του τρόπου ανατροφής των ψαριών και λόγω του ανταγωνιστικού συστήματος οικονομίας γεννιούνται σοβαρά προβλήματα για το περιβάλλον, τα οποία είτε αποσιωπούνται είτε δεν αξιολογούνται ορθά από τους επιστήμονες. Ένα από αυτά είναι η περιβαλλοντική μόλυνση που προκύπτει από τα υπολείμματα τροφών και περιττώματα μεγάλων ποσοτήτων αλιευμάτων που συγκεντρώνονται σε κλωβούς που εγκαθίστανται σε κόλπους με μικρή συνεχή ροή υδάτων και ρευμάτων (ανοικτό σύστημα υδατοκαλλιέργειας) και από εκκρίσεις αμμωνίας που απεκκρίνεται από τα βράγχια των ιχθύων (αυτό επηρεάζει και την οξύτητα των υδάτων πυροδοτώντας μια γενικότερη αντίδραση ακόμη και στην υποθαλάσσια βλάστηση).

Αυτό επηρεάζει την υγεία των ψαριών αυτών, αλλά και των άλλων ελεύθερων ψαριών που συσσωρεύονται απ’ έξω από τους κλωβούς προκειμένου να βρουν εύκολη τροφή. Ένας περίεργος εκφυλισμός συμβαίνει στα είδη διότι τα ελευθέρα ψάρια ζουν στα ίδια νερά με τα καλλιεργούμενα και έρχονται σε μία υποτυπώδη επαφή και αλληλεπιδρούν.

Ο περιορισμένος χώρος, τα περιττώματα και η ακατάλληλη διατροφή των καλλιεργούμενων ψαριών δημιουργεί ασθένειες από βακτηρίδια που καταπολεμούνται κυρίως με ισχυρά αντιβιοτικά προκειμένου να προστατευτεί η καλλιέργεια. Όμως και τα ελεύθερα ψάρια που κινούνται γύρω από τους κλωβούς και τα οποία γίνονται φορείς βακτηριώσεων από τα περιορισμένα ψάρια, αποτελούν ένα σταθερό φορέα των μολύνσεων που επαναμολύνουν και την καλλιέργεια αλλά και τα άλλα ελεύθερα ψάρια. Άρα, ποσό υγιεινά και πόσο φιλικά στο περιβάλλον και στον καταναλωτή είναι τα αλιεύματα με αυτόν τον τρόπο παραγωγής; Άρα κάτι πρέπει να αλλάξει στην θεώρηση της μεθόδου της υδατοκαλλιέργειας.

Η μέθοδος της υδατοκαλλιέργειας έχει δημιουργήσει και άλλα κοινωνικά προβλήματα. Ένα από αυτά είναι το πλήγμα που δέχεται ο κλάδος των αλιέων από τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες υδατοκαλλιέργειας που έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια. Στην χώρα μας τείνει να εξαφανιστεί εντελώς το επάγγελμα του ψαρά. Από την μία οι συνεχείς πιέσεις των ποσοστώσεων που θεσπίζονται από την ευρωπαϊκή ένωση και από την άλλη το μειωμένο κέρδος των αλιέων (λόγω του ότι τελικά οι υδατοκαλλιέργειες δεν έχουν το κοστολόγιο του αλιέα και κρατάνε χαμηλά τις τιμές τους επηρεάζοντας τις τιμές των ελεύθερων αλιευμάτων) ούτε προστατεύουν από την ζήτηση και ούτε αυξάνουν τον πληθυσμό των ειδών των ελεύθερων αλιευμάτων. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι ψαράδες εγκαταλείπουν την θάλασσα.

Πλέον μέσω της Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής (κάτι ανάλογο με την ΚΑΠ των αγροτών) οι ψαράδες μας επιδοτούνται για να σπάνε τα σκάφη τους και να αλλάζουν επάγγελμα. Το φαινόμενο αυτό θα ενταθεί μέσω του νέου αναπτυξιακού νόμου που ανοίγει για τις υδατοκαλλιέργειες και θα φέρει νέες πιέσεις, και οικονομικές αλλά και κοινωνικές στους ψαράδες. Διότι η κατεύθυνση είναι ξεκάθαρη για την αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης αλιευμάτων υδατοκαλλιέργειας, αλλά και η πολιτική βούληση τείνει προς αυτήν την κατεύθυνση.

Αυτό γίνεται οφθαλμοφανές όταν αναλυθούν οι ποσοστώσεις αλιευμάτων που έχει αναλάβει η χώρα μας, και γίνει μια σύγκριση με τις ποσοστώσεις των γύρω χώρων. Π.χ. για το 2009 η χώρα μας με την κατά πολύ μεγαλύτερη ακτογραμμή και ΑΟΖ από την Τουρκία και την Ιταλία καταλήγει να αλιεύει ποσόστωση στο ένα τρίτο των χώρων αυτών, όπως πληροφορούμαστε από το γεωπονικό πανεπιστήμιο Αθηνών και την μεταπτυχιακή εργασία του Αθανάσιου Ανδρώνος «Σύγκριση μεθόδων κοινωνικής επιλογής και αναλογικότητας για την διαχείριση της μεσογειακής αλιείας».

Εκτός από αυτό πληροφορούμαστε και την ανικανότητα των ελληνικών κυβερνήσεων στο να θωρακίσουν την ελληνική αλιεία, είτε δίνοντας ελλειπή και εσφαλμένα στοιχεία στις επιτροπές καθορισμού των ποσοστώσεων, είτε κάνοντας ζημιογόνα διαπραγμάτευση, όπως μας πληροφορεί το ΓΕΩΤ.Ε.Ε.

ΓΕΩΤ.Ε.Ε.: ΑΙΤΗΜΑ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΠΟΣΟΣΤΩΣΗ ΑΛΙΕΙΑΣ ΤΟΝΟΥ

Όπως αντιλαμβανόμαστε η Κοινή Αλιευτική Πολιτική (ΚΑΠ) έχει προβλήματα σοβαρά, που προκύπτουν για την παραδοσιακή αλιεία, για τις υδατοκαλλιέργειες, για την χώρα μας αλλά και για την υγεία των καταναλωτών και την ποιότητα των αλιευμάτων που καταναλώνουμε. Και δυστυχώς τα πράγματα με τον νέο αναπτυξιακό νόμο θα γίνουν χειρότερα. Ίσως το κύρος της επιστήμης των ιχθυολόγων δεν έχει φτάσει στο σημείο να κατανικήσει την επιστήμη των οικονομολόγων, προκειμένου να μετριαστεί το βιομηχανικό κέρδος χάριν της ποιότητας και της υγείας των ψαριών, των ανθρώπων και του περιβάλλοντος.

Δεν εξυπηρετείται ο σκοπός των υδατοκαλλιεργειών όπως έχουν τεθεί από την αρχή. Ιερός σκοπός των επιχειρήσεων των υδατοκαλλιεργειών θα έπρεπε να είναι το πως θα γυρίσουμε κάποια στιγμή ξανά στην θάλασσα και να τρώμε αλιεύματα που μεγάλωσαν στην φύση και φυσικά. Διότι τα πάντα που τρώμε τώρα είναι σε συνθήκες εργαστηρίου. Έχουμε φτάσει να είμαστε και εμείς μεταλλαγμένοι άνθρωποι στον ίδιο κλωβό του εργαστηρίου που παράγουμε την διατροφή μας.

Όλα αυτά πρέπει να σταματήσουν και γι' αυτό πρέπει άμεσα να θεσπιστούν και να τηρούνται αυστηρότατοι κανόνες για την διατροφή και την διαβίωση των αλιευμάτων, έχοντας ως γνώμονα την ποιότητα και όχι το κέρδος. Καμία αυξητική ορμόνη δεν πρέπει να γίνεται δεκτή σε ένα αυστηρότατο σύστημα ελέγχου της παράγωγης οποιαδήποτε τροφής, είτε ζώου, είτε ψαριού, είτε ακόμη και φυτού, αλλά ακόμη και του ίδιου του ανθρώπου.

Καμιά τροφή που περιέχει αντιβιοτικά και άλλα χημικά παράγωγα δεν πρέπει να δίνεται στα αλιεύματα. Κανένα ξενικό είδος δεν πρέπει να εισάγεται κουβαλώντας ένα σωρό καινούριες ασθένειες στο υδάτινο περιβάλλον μας ως εισβολέας στον χώρο των άλλων ειδών. Και το κυριότερο, το περιβάλλον της αναπαραγωγής και της ανάπτυξης των αλιευμάτων πρέπει να τείνει προς το φυσικό.

Όσο περισσότερο μας επιτρέπει η τεχνογνωσία και η τεχνολογία της εποχής θέτουμε πάντα ως αποκλειστικό ζητούμενο την ποιότητα της τροφής μας και όχι το οικονομικό κέρδος μιας εταιρίας την οποία χρηματοδοτούμε ως πολίτες με τους αναπτυξιακούς νόμους για να εξυπηρετήσουν την οποιαδήποτε ανάγκη έχουμε στην πολιτεία μας.

Για να γίνει όμως εφαρμογή όλων των παραπάνω, όλοι οι μηχανισμοί της πολιτείας πρέπει να λειτουργούν βάσει ενός αυστηρού αξιακού συστήματος, που κανένας κομματικός μηχανισμός δεν διαθέτει μέχρι σήμερα. Αυτό το αξιακό σύστημα μπορεί να εφαρμοστεί μόνο από την Ελλήνων Συνέλευσις γιατί είναι το μοναδικό που ταυτίζεται απόλυτα με τη φυσιολογία του ανθρώπου.

ΠΗΓΗ ΑΡΘΡΟΥ: https://www.esykpdkritis.com